Σύμφωνα με τους διεθνείς ληστές του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ, που συνέταξαν μια «Έκθεση Ανταγωνιστικότητας 2010-2011» για 139 χώρες, «οι ανελαστικές εργασιακές σχέσεις, η γραφειοκρατία και η διαφθορά αποτελούν αγκάθια που ματώνουν την ελληνική οικονομία».Η γελοιότητα του συμπεράσματος φαίνεται ήδη από το θράσος να μιλούν για «ανελαστικές εργασιακές σχέσεις», τη στιγμή που η μισή Ελλάδα (και ιδίως η νεολαία) έχει γίνει λάστιχο για να ικανοποιεί τα αφεντικά, τα οποία έχουν κυριολεκτικά ξεσκίσει κάθε νόμο, άρθρο και υποπαράγραφο της εργατικής νομοθεσίας.
Το δεύτερο αγκάθι, η «γραφειοκρατία», όντως ζει και βασιλεύει – αλλά οι κύριοι του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ δεν εννοούν βέβαια τη γραφειοκρατία που ταλανίζει όλους μας στις «απλές», καθημερινές συναλλαγές μας με το κράτος. Εννοούν την υποχρέωση του «επιχειρηματικού κόσμου» έστω για τα μάτια να συμμορφώνεται με κάποιους νόμους και κανόνες – αντ’ αυτής, ζητούν πλήρη ασυδοσία, να μην δίνουν δηλαδή λογαριασμό σε κανέναν.
Και τέλος για τη «διαφθορά»: προσπαθούν να τη φορτώσουν συλλήβδην στον «μπαγαπόντη» ελληνικό λαό, ενώ είναι ακριβώς οι πολυεθνικές και τα αφεντικά που τη γιγαντώνουν. Διότι δεν εφευρέθηκε ακόμη (ούτε μπορεί να λειτουργήσει) καπιταλισμός χωρίς ακραία διαφθορά. Άσε που στην Ελλάδα έχουμε και μπόλικη διαφθορά εισαγωγής (Siemens, για να πούμε ένα μόνο παράδειγμα)…
«Θα ήθελα πολύ να γνώριζα τη μέθοδο με την οποία οι διάφορες έγκυρες υπηρεσίες μετράνε τον δείκτη διαφθοράς μιας χώρας. Αν μετράνε το βαθμό δημοκρατικής επέκτασης, δηλαδή διείσδυσης αυτής στην κοινωνία, ναι τότε μπορεί να δεχτούμε ότι η Ελλάδα είναι όντως χώρα διεφθαρμένη. Αν όμως μετράνε το βαθμό διαπλοκής και τον όγκο χρήματος που εξοικονομείται μέσω άνομων και αθέατων συναλλαγών, τότε θα έλεγα ότι υπάρχουν πολλές άλλες ευυπόληπτες χώρες που μας περνάνε κεφάλι.
Για παράδειγμα, η ίδια επιτροπή που βραβεύει την Ισλανδία με μια τιμητική θέση στις 10 πρώτες χώρες με τη μικρότερη διαφθορά παγκοσμίως, αγνοεί επιδεικτικά, μη βρίσκοντας μήτε ένα τεφτέρι να καταγράψει τον τρόπο με τον οποίο έγιναν για παράδειγμα οι ιδιωτικοποιήσεις των τραπεζών της χώρας το 2002-3, το βαθμό διαπλοκής μεταξύ οικονομικής ελίτ και πρωτοκλασάτων πολιτικών οι οποίοι και βρέθηκαν ξαφνικά να τις κατέχουν, και το πού κατέληξε η ιστορία αυτή. Δεν χρειαζόταν βέβαια να πάω τόσο μακριά, αλλά πήγα, μόνο και μόνο για να δείξω πώς τα μάτια κάτι τέτοιων επιτροπών είναι έτσι εκπαιδευμένα ώστε μια ξεσκισμένη πουτάνα, να την βλέπουν σαν αμόλυντη και άσπιλη παρθένα...»
[Από κείμενο στο μπλογκ cynical – ολόκληρο ΕΔΩ]
Το πού θέλουν να το πάνε τελικά με την ιστορία της διαφθοράς, φαίνεται από όσα έγραψε στους Financial Times, για τη διαφθορά στην Ελλάδα, ο αξιότιμος κύριος Paul Romer, καθηγητής στο New York University. Αφού μας λέει ότι «ο Τύπος μιλά για τη φοροδιαφυγή, αλλά υπάρχουν πολύ χειρότερες απειλές στην καθημερινή επιχειρηματική δραστηριότητα» (αλίμονο, η φοροδιαφυγή δεν είναι διαφθορά...) και μας εξηγεί ότι «οι επιχειρήσεις αποφεύγουν τις χώρες με υψηλό φορολογικό συντελεστή στα κέρδη τους» (στην πραγματικότητα, αυτό τον καίει τον άνθρωπο...), ο κύριος καθηγητής αρχίζει το σολάρισμα:
«Στην Ελλάδα η διαφθορά είναι τόσο μεγάλη που κυβερνητικοί αξιωματούχοι απειλούν να αφαιρέσουν την άδεια λειτουργίας μιας εταιρείας εάν δεν προσληφθεί εκεί η φιλενάδα τους, ή οδηγοί φορτηγών βάζουν φρένο στις παραδόσεις καυσίμων για να μην ανοίξει το επάγγελμά τους.»
Και καταλήγει στην πρόταση διορισμού μιας Ανεξάρτητης Αρχής κατά της διαφθοράς στην Ελλάδα από την… Κομισιόν (το λίκνο των επιχειρηματικών λόμπι!), η οποία μεταξύ άλλων θα κάνει και το εξής:
«Οι δημόσιοι υπάλληλοι που κάνουν σωστά τη δουλειά τους θα ανταμείβονται, ενώ όσοι δεν την κάνουν σωστά θα δέχονται συστάσεις για να διορθωθούν ή θα απολύονται.»
Πες το χριστιανέ μου! Κι εμείς νομίζαμε ότι η διαφθορά σε μάρανε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου