Περί "συντεχνιακού αυτισμού"

«Η διαμαρτυρία είναι δίκαιη και δικαιολογημένη, όχι όμως όταν εκφράζεται με συντεχνιακό αυτισμό και αδιαφορία για την κοινωνική πλειοψηφία». Τάδε έφη ο Κύριος Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας στη φετινή επέτειο της μεταπολίτευσης, αφού πρώτα για ξεκάρφωμα κατηγόρησε τον πολιτικό κόσμο για τη σημερινή «πολιτική παρακμή».

Πολύ της μόδας αναμένεται να γίνει ο νέος όρος του Κυρίου Προέδρου, ο «συντεχνιακός αυτισμός» (κι αν έχει παράξει ΑΥΤΟΣ ο πολιτικός κόσμος νεολογισμούς για να κρύψει την παρακμή του και να συκοφαντήσει ή να καναλιζάρει τις λαϊκές αντιδράσεις!). Σε απλά ελληνικά, μεταφράζεται ως εξής: «’Ντάξει, διαμαρτυρηθείτε για να εκτονωθείτε, αλλά κοσμίως και υπευθύνως – π.χ. κάντε καμιά αποχή στις εκλογές, πείτε τον πόνο σας σε κάνα τηλεοπτικό κανάλι… Προπαντός όμως όχι απεργίες, μπλόκα και λοιπές κινητοποιήσεις που μας δημιουργούν πραγματικό πρόβλημα».

Οι ανησυχίες σας, Κύριε Πρόεδρε, είναι απολύτως δικαιολογημένες. Ακόμα μεγαλύτερο «συντεχνιακό αυτισμό» αναμένεται να επιδείξει όχι ένας κλάδος, ή δύο ή δέκα, αλλά ακριβώς η κοινωνική πλειοψηφία την οποία επικαλείστε – διότι είναι η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία που πλήττεται συνολικά, άμεσα και απάνθρωπα από τα μέτρα που παίρνει το καθεστώς ΔΝΤ-ΕΕ. Αυτό ακριβώς το παράνομο καθεστώς εκτροπής που μας έχει βάλει στο γύψο και που προσπαθείτε να διασώσετε ψέλνοντας λιγάκι και το πολιτικό προσωπικό του. Το οποίο πολιτικό προσωπικό, άλλωστε, χρειάζεται επειγόντως λίφτινγκ ή και αλλαγή – επειδή οι σημερινοί «εκπρόσωποί» μας δεν πείθουν πια ούτε τη μάνα τους.

Αυτό που εσείς ονομάζετε «συντεχνιακό αυτισμό», Κύριε Πρόεδρε, αποτελεί κοινωνική ανάγκη που θα εκφραστεί δυνατά. Και μάλιστα όχι με αδιαφορία, αλλά με τεράστια εχθρότητα για την οικτρή κοινωνική μειοψηφία που επωφελείται από τη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας, και για όσους δικαιολογούν (και υπογράφουν) τα αδικαιολόγητα.